Nie drażnić smoków.

Słońce powoli, acz nieubłaganie zaczęło wspinać się na nieboskłon. Złote promienie śmiało zajmowały coraz to większe połacie ciemnego jeszcze nieba, łaskocząc cnotliwe obłoczki ciepłem i podbarwiając różem. Jeden z co odważniejszych promieni pomknął ku ziemi, by następnie wcisnąć się w szczelinę między jakimiś skałami. Smok parsknął przez sen. W tym momencie promień wpadł do jaskini.
Gadzina parsknęła ponownie i leniwie uniosła powiekę w górę. Zaraz potem, towarzyszka nie chcąc zostać w tyle odsłoniła drugie żółte ślepie. Smok usiadł, ziewnął i podrapał uzbrojony w łuski gadzi łeb. Ułożył wygodniej ogon i utkwił spojrzenie ślepi w przeciwległej ścianie jaskini wyraźnie ciężko nad czymś rozmyślając. Siedział tak jeszcze dłuższą chwilę rozmyślając i pomagając sobie w tym dłubaniem to w uchu, to w zębach. Po jakimś czasie zaklął siarczyście nie do końca wiedząc ku komu jest adresowany jakże uroczy, niecenzuralny wianuszek.
Miał wyraźnie zły humor. Ostatecznie jednak przełamał się i wystawił łeb z jaskini. Żółte ślepia natychmiast zlokalizowały powód stanowczo przedwczesnej pobudki.
- Rany, Konserwa! - zakrzyknął smok. - A jaka błyszcząca! Prawie jak "de lux". Te, Konserwa, powiedz, jesteś de lux czy nie?
- Jam jest rycerz Smokobój! Pojmij me słowa krwiożercza bestio! Jam jest wysłannikiem ludzkiej ręki sprawiedliwości!
- Znaczy się, żeś glina? - smok zdawał się nieco zafrasowany.
Usadził okryty łuskami zad na progu jaskini i zniżył łeb, by lepiej widzieć zapuszkowanego krzykacza.
- Nie bestio! Ja, uosobienie cnót, honoru i odwagi zmiażdżę cię mą potężną pięścią sprawiedliwości!
- Wiesz? Powiedziałbym ci, co możesz sobie tą pięścią zrobić, alem kulturalny smok jest. - burknął smok unosząc łeb i używając pazura w charakterze wykałaczki.
- Zamilcz potworze! Stawaj do walki i giń! Przedtem jednak oddaj dziewicę! - Konserwa chcąc podkreślić wagę swych słów potrząsnął kopią.
Smok sapnął i wyjął coś spomiędzy kłów. Zaczął wpatrywać się w owy niezidentyfikowany obiekt, po raz kolejny tego poranka usilnie nad czymś się zastanawiając. Przez chwilę jeszcze sapał i dyszał, po czym opuścił łapę i spojrzał na rycerza.
- Kiedy ja nie mam dziewicy.
- Kłamiesz ohydna poczwaro! Wszyscy wiedzą, żeś smok!
- Inteligent z ciebie, Konserwa. Sam to wydedukowałeś, czy Siwek ci pomógł?
- Wszyscy wiedzą, że każdy smok więzi dziewicę! Oddaj piękne dziewczę w me szlachetne ręce, a może z życiem ujdziesz!
Smok wywrócił ślepiami. I weź tu takiemu do rozumu przemów?
- Konserwa, ja nie lubię się powtarzać. Nie. Mam. Ża. Dnej. Dzie. Wi. Cy. Rozumiesz?
Przedstawiciel ludzkiej sprawiedliwości zdawał się promieniować zdumieniem. W końcu porządny rycerz powinien mieć na kącie dziewicę uratowaną z łap potwora. On jak na razie miał tylko spocone plecy.
- Dobrze. Zatem giń!
Spiął wodze swego wierzchowca i pognał przed siebie opuszczając kopię i przyłbicę. Po chwili zdarzyło się coś, czego rycerz nie dość, że wytłumaczyć nie potrafił, to na dodatek spowodowało utratę przez niego wizji i fonii.
- Dziewięć. I mogę jeszcze dorzucić jedną czwartą za inwencję twórczą. - oświadczył smok tonem znawcy.
Wyszczerzył nieco pożółkłe kły w złośliwym grymasie, który za pewne miał być uśmiechem.
- Jeszcze nie skończyłem! - ton, jakim przemawiał Konserwa był tak złowrogi, jak złowrogi może być ton osoby, która przed momentem majestatycznie spadła z konia mając na sobie trzydzieści kilogramów złomu.
- A co? Zamierzasz złamać sobie nogę? - zadrwił łuskowaty.
- Gdzie jest mój rumak bestio?!
- Naukowo rzecz ujmując, poruszał się w zgodnym z tobą kierunku, aczkolwiek o innym zwrocie.
- Łżesz! Zjadłeś mego wierzchowca.
- Nie no, Konserwa, przed chwilą oskarżałeś mnie o więzienie dziewicy. Teraz o połknięcie Siwka. Za chwilę jeszcze do listy kierowanych do mnie zarzutów dojdzie kryzys gospodarczy. - gad wywrócił żółtymi ślepiami w akcie manifestacji swej irytacji.
- A wiec przyznajesz się ohydna poczwaro?
- Do czego? - głos smoka do złudzenia w tym momencie przypominał głos, jakim ojcowie pytają swe dzieci, co jeszcze siedzi pod ich łóżkiem.
- Do spowodowania kryzysu gospodarczego. Sam przed chwilą powiedziałeś że... - rycerz zamilkł w pół słowa, bo smocze nozdrza zaczęły wypuszczać z siebie kłęby czarnego dymu.
- Konserwa. Zawsze sądziłem, że smokobójcy to silni, bystrzy i martwi ludzie. Ty może i nie jesteś silny. Do miana bystrego brakuje ci na prawdę bardzo dużo. Ale za chwilę, przy mojej niewielkiej pomocy możesz stać się martwy. Przynajmniej w tym będziesz podobny do prawdziwych smokobójców.
Przez chwilę nad miejscem toczącej się konwersacji zawisła nieprzyjemna cisza.
- Cóż mógłbym rzec czcigodny smoku... - zaczął Konserwa pojednawczym tonem. - Twe słowa dotarły do mnie niczym poranna bryza cucąc moje zmysły, tak więc pozwól, że oddalę się nie przeszkadzając już twej zacnej osobie.
Znów zapadła cisza, tak ciężka i gęsta, że wprawny mag mógłby ją pociąć na plasterki. Po chwili została przerwana prze smoka, który pacnął końcówka ogona o ziemię.
- No, Konserwa, co ty tu jeszcze robisz? Spadaj. - zniżył łeb wpatrując się w rycerza. - JUŻ!
Zakuty w blachę rzucił się do ucieczki w bliżej nieokreślonym kierunku gubiąc po drodze parę fragmentów opancerzenia.
- Pozdrów Siwka! - zawołał za oddalającą się kupą złomu łuskowaty.
Sapnął i uniósł ciężki zad, by przenieść się nieco dalej od wejścia jaskini i położyć się w plamie słońca. Odważny promień, który jakiś czas temu był jednym ze sprawców smoczej pobudki doszedł do wniosku, że pora zgasnąć. Smok zamknął ślepia i wyrzucił z siebie wiązankę niecenzuralnych określeń, pod adresem kogoś, kto wynalazł rycerstwo.
Coś irytująco zabrzęczało obok smoczego ucha. Bestia z irytacją uniosła powiekę.
- Nie, ty to już na pewno wersja de lux, nie, Konserwa?

Wooolhaaa? XD Czyżby inspiracja? Uśmiałam się XD Pisz więcej.

Inspiracja była, ale nie Wiedźmowa. Chodzi raczej o cudny smoczy dialog na Forum Draconis i za dużą dawkę Pratchetta.
Z resztą... ja zawsze mam za dużo cząsteczek pratchettowskich we krwi xD

I tak mi to przypomina początek części II xD